Rozdział ósmy.

-Rozumiem co przeszłaś Noele. Postanowiłem już co z Tobą zrobimy.- rzekł Dumbledore po wysłuchaniu opowieści dziewczynki. - Jedziesz ze mną do Hogwartu... Nie oddam Cię do sierocińca. Przypomnij mi, ile masz lat?
-Osiem proszę Pana. Urodziłam się 31 sierpnia. Od niedawna mam osiem...
-Czyli jeszcze paru Ci brakuje, byś mogła rozpocząć naukę w Hogwarcie. No cóż... Jestem pewien, że coś wymyślimy. Może zamieszkasz z Hagridem... Tak, to chyba będzie dobry pomysł. Jeszcze pomyślimy! To zbieramy się i lecimy. Czy masz coś do zabrania młoda damo?
-Nie, proszę pana.- rzekła speszona. Dyrektor złapał ją za rękę, podziękował barmanowi za opiekę  po czym wyszedł z pubu, kierując się do wozu prowadzonego przez testrale.
-Jakie dziwne konie!- krzyknęła Noele, a jej uczucia mieszały się z rozbawieniem i niepewnością.- Nigdy nie widziałam testrali na żywo. Myślałam, że są brzydsze, a to takie słodziaki.- powiedziała uśmiechając się i podbiegając do stojącego na przedzie stada, Carusa*. -Hahah!- wybuchnęła śmiechem, gdy ten zaczął drapać się pyskiem o jej biodro.- Masz takie puste oczka. To prawda, że wyglądają jak otchłań ..- Oprzytomniała Noele przytrzymując pysk Carusa na przeciwko swojej głowy.
-Skąd wiesz o testralach? Wnioskuję, że rodzice nie nauczyli Cię niczego przydatnego, czy się mylę?-zapytał Dumbledore.
-Ma pan racje. Rodzice mnie niczego nie nauczyli, ale czytam dużo książek.  Opanowałam też zaklęcie Lectio**, które przekazywało mi wszystkie informacje z książki do mózgu. Tak jakbym ją czytała, nawet trwało to przez taki czas, przez jaki sama bym ją przeczytała. Bardzo lubię magiczne zwierzęta!
-Jesteś bardzo inteligentna, ale skąd masz różdżkę? I dlaczego widzisz testrale?
-Różdżkę mam po zmarłym bracie. To właśnie jego śmierć widziałam.
Resztę podróży spędzili w ciszy, wpatrując się w znikający księżyc, który powoli był zastępowany słońcem.

-Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! Ubieraj się, za 15 minut czekamy na Ciebie w pokoju wspólnym.- powiedziała Ginny, wyrywając Hermionę ze słodkiego snu- Dzisiaj 19 września.- dodała po czym zostawiła szatynkę samą.
Gdy Hermiona zeszła do pokoju wspólnego Gryfonów stał już tam Ron, Harry, Fred oraz wyjątkowo rozpromieniony George.
-Wszystkiego najlepszego.-powiedzieli chórem.
-Dzięki...- rzekła dziewczyna, lekko się czerwieniąc. Jeszcze nigdy nie doświadczyła bowiem, tak miłej niespodzianki.
-A teraz musimy już iść.- powiedział Harry po czym Fred i George wzięli ją na ręce.
-Co wy robicie?- zapiszczała dziewczyna.
-Tron dla panienki. Żeby się panienka nie musiała przemęczać idąc do Ha...
-Cicho, George!- przerwał mu Fred.
-Ups.. Sorki.
-Och! Hermiono, póki pamiętam, na początku roku, nie mówiłem Ci gdzie wychodzimy, bo organizowaliśmy właśnie tę niespodziankę.- rzekł Ron.
-Aha. Już myślałam, że coś ukrywacie.- zaśmiała się.
Dzień był bardzo słoneczny,  wszystko współgrało ze sobą idealnie, poczynając od wesołych promyków słonecznych, kończąc na kawałach Freda i George'a. Nawet rośliny wydawały się cieszyć tym ciepłem, którym emanował dzisiejszy poranek.
Droga była krótka, okazało się, że Hermiona została doniesiona do chatki Hagrida, gdzie przy wejściu przywitała ją Ginny wraz z właścicielem domku. Bliźniacy postawili ją na ziemi, po czym weszli do chatki. Była urządzona bardzo ładnie, gdzie nie gdzie z sufitu zwisały serpentyny, a na jednej ze ścian wisiał transparent ,,Popieramy twoją skrzatofobię!'', który najwyraźniej stworzył Fred z Georgem.
-Nie trzeba było...- rzekła dziewczyna rumieniąc się.
-Trzeba, trzeba.- rzekł łagodnie jak to miał w zwyczaju Hagrid. Widać było, że starał się by ten dzień był dla Hermiony jak najwspanialszy, wywnioskowała to miedzy innymi, po uczesanej brodzie.
-Wszystkiego najlepszego!- krzyknęła rudowłosa rzucając się przyjaciółce na szyję.
-Dzięki Ginny!- dodała jubilatka, która w końcu poczuła, że nie jest sama w męskim gronie. Oczywiście uwielbiała towarzystwo Georga, Rona, Freda, Harry'ego czy chociażby Hagrida, ale często potrzebowała przyjaciółki. Jakby nie było, zawsze dobrze mieć przy sobie dziewczynę, która zna solidarność obowiązującą w świecie płci pięknej i która chociaż dla zasady poparłaby szatynkę.
Na stoliku elegancko prezentował się dwupiętrowy tort, który prawdopodobnie upiekła pani Weasley. Widniał na nim napis ,,Wszystkiego najlepszego, z okazji 15-stych urodzin kochanie!''.
To na pewno robota Molly, bo kto inny umieściłby na torcie taki napis?
Wszyscy zasiedli obok stolika i delektowali się wspaniałym wypiekiem. Momentami tylko Fred rzucał w George'a jedzeniem lub na odwrót.
-Chyba przyszedł czas rozpakowania prezentów!- krzyknęła Ginny.- Ten jest od Hagrida.- dodała wręczając Hermionie ogromny pakunek. Samo otworzenie go zajęło jej 2 minuty, gdyż był tak perfekcyjnie zapakowany. W końcu jednak dokopała się do sterty książek, o jej ulubionej tematyce, oraz do włochatej księgi posiadającej zęby, nos, oraz duże czekoladowe oczy. Na końcu znalazła dedykację, której ostatnie zdanie brzmiało ,,Mam nadzieję, że zawsze będziesz pamiętać, o mnie, skromnym Hogwarckim gajowym, Hagrid.''
-Jasne, że będę pamiętać.- powiedziała uśmiechając się brązowowłosa.- Poza tym już nie jesteś tylko gajowym, ale również nauczycielem.-dopowiedziała przytulając się do olbrzyma.-Dziękuję
-No już koniec tych czułości Hermiono. - rzekł śmiejąc się.- Wiesz co to za księga? Oczywiście opowiadająca o magicznych stworzeniach! Jak ją przeczytasz dowiesz, się jak oswoić to żyjątko na okładce. Prawda Bobuś?
-O! Nazwałeś go już!- uśmiechnęła się Hermiona.
-Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła. Bobuś pasuje do niego idealnie.- mruknął gajowy.
-To od Harry'ego i Rona.-powiedziała znowu Ginny. Ten prezent był dość malutki, wyglądał jak książka, jednak gdy go rozwinęła zobaczyła album z ich wspólnymi zdjęciami. Tylko ich trójki. Były najróżniejsze, jedne jak się śmiali, drugie jak byli smutni, trzecie jak chorzy... Najróżniejsze.
-Dzięki chłopaki!- krzyknęła przytulając ich obydwóch, po czym rzuciła się do ostatniej paczki.
-To od George'a i Freda.- kontynuowała Ginny. W tej paczuszce znajdowały się setki bliźniaczych wyrobów, oraz ich zdjęcie na którym puszczali oko. A z tyłu podpis ,,Dla wiernej fanki, Hermiony, którą kopnął zaszczyt dotknięcia naszej skóry niemowlaka!''. Łatwo wywnioskować, że bardziej spodobało jej się zdjęcie, niż wyroby, których od czasu swojej prefektowej kariery, starała się jak najszybciej pozbyć.
-Kiedyś to zdjęcie będzie warte majątek- rzekł George, a w chwilę później Hermiona wisiała już na jego szyi mówiąc:
-Nie wątpię.
-Możesz jeszcze raz doświadczyć tej przyjemności związanej z moją wspaniałą, acz niekremowana skórą!- powiedział rudzielec.
-Jakże bym miała nie skorzystać?- zapytała szatynka, po czym pocałowała Georga w policzek.
-Czuje się urażony! Ja też się nie kremuję.- wymamrotał Fred.
-Oczywiście!- dodała Hermiona, przenosząc się na drugiego bliźniaka i całując go w policzek.
-A to ode mnie.- Powiedziała Ginny. W tej paczce znajdował się eliksir miłości i wyrwane kartki z pamiętnika rudej. Były na nich podobizny Hermiony, notatki opisujące spotkania dziewczyn, oraz przemyślenia Ginevry na temat ich przyjaźni.  Do tego w paczce leżał również złoty naszyjnik.
-Dziękuję.-rzekła jubilatka i w tym samym momencie obydwie się przytuliły.
-Ooo... Jakież te przytulanki...- zaczął George słodkim głosem.
-Obleśne.- Dokończył nieprzyjemnie Fred, po czym obydwoje przybili piątki.
-Ale co tam! Tulimy!- krzyknęli bliźniacy, jakgdyby nagle zmienili zdanie.
-George gnieciesz mnie! - syknęła tylko Hermiona spoczywająca w wielkich ramionach bliźniaków, ledwo mieszcząc się wraz z Ginny.
-Wiem, że tego pragniesz.- dodał rudzielec.

Gdy zapadał już wieczór grupa przyjaciół wróciła do zamku, lecz Hermiona uparła się, że pomoże Hagridowi posprzątać. Tak też zrobiła, wyganiając wszystkich oprócz Georga, który uparcie twierdził, że nie wyjdzie. Gdy po dwudziestu minutach mugolskiego mycia naczyń i uczenia bliźniaka, jak wytrzeć talerz, gajowy wyszedł by nakarmić młodego testrala, który jeszcze nie ciągnął powozu, a Hermiona stwierdziła, że sama poradzi sobie z resztą zastawy i nie potrzebuje starań Georga.

-Chciałem pomóc!- rzekł podnosząc ręce do góry w geście kapitulacji.

-Yhym, yhym. Lepiej usiądź i nie psuj niczego.- zaśmiała się. Chłopak posłusznie wykonał polecenie, lecz szczęście sprawiło, że znał to jedno, przydatne w tym momencie zaklęcie.

-Chłoszczyć.- wyszeptał podnosząc różdżkę, a naczynia same zaczęły się poruszać.

-No i co zrobiłeś? Mieliśmy pomóc, a nie wyręczać się tylko zaklęciami.- powiedziała oburzona.

-No to trudno. Jest czysto. Zobacz! Chodźmy już do zamku. 

-No dobrze.- powiedziała zrezygnowana.

Wyszli więc przed chatkę, pożegnali się z Hagridem i ruszyli przez błonia.

-Zimno mi.- wymamrotała dygocząc Hermiona. -Rano było o wiele cieplej.

-Masz. Tym razem to ja byłem tym inteligentnym.- rzekł nakładając na przyjaciółkę czerwoną bluzę Gryffindoru, która dosięgała jej do kolan.- Dalej zimno?

-Tak.

-Mi też. Przez Ciebie.- zaśmiał się rudzielec. -Przyjmijmy więc taktykę pingwinów. Jak jest im zimno kulą się najbliżej siebie, żeby wzajemnie dawać sobie ciepło.

-Skąd wiesz?

-Akurat przydatne ciekawostki, to lubię wiedzieć.- uśmiechnął się. -No a tak z drugiej strony, to Hagrid mi opowiadał, że widział takie stworzenia w garniturach jak leciał na Antarktydą i trochę o nich czytał. Chcąc, niechcąc słuchałem. Wiesz, kultura nie pozwalała przerwać.- powiedział i wypiął pierś, jakgdyby perfekcyjnie opanował zasady savoir vivre. Gdy już skończył popadać w samouwielbienie, objął przyjaciółkę ramieniem.

-Nie wiem jak może Ci być zimno. Jesteś taka ciepła.- rzeczywiście, gdy tylko się zbliżył, poczuł ciepło jej skóry. Od razu trochę się ogrzał.

-No widzisz...- skwitowała Hermiona spoglądając w czekoladowe oczy towarzysza. Jeszcze nigdy nie przyglądała mu się z takiego bliska. Zawsze lubiła ciemnobrązowe, prawie, że czarne ciepłe, emanujące dobrem i życzliwością, a jednocześnie mające w sobie wesoły iskry, oczy. 

Poczuła jego zapach. Taki zwykły. Nie używał żadnych mocnych perfum. Czy on w ogóle używał perfum? Nie, chyba nie. Tak po prostu pachniał... Czekoladą. Nie zbyt słodko, ale jednak. Może pani Weasley robiła swetry ze specjalnie pachnącej wełny? Była i taka możliwość. Oparła głowę o ramie Georga, choć był od niej dużo wyższy. Miłe uczucie- pomyślała.

Natomiast chłopak spojrzał na nią z góry. Poczuł się dziwnie, tak jakby nadwyrężał tę cienką linię dzielącą przyjaźń i zakochanie. Tak jakby, stawiając następny krok miał zacząć się w niej zakochiwać. Nagle zaczęło, go jednak dręczyć inne pytanie. Czy ja go już przypadkiem nie postawiłem? pomyślał.

-Witaj w Howarcie Noele.- rzekł dyrektor, a oczy dziewczynki powiększyły się do rozmiarów galeona. Szkoła zrobiła na niej ogromne wrażenie, a świadomość, że prawdopodobnie będzie tu mieszkać, była najweselszą rzeczą w jej życiu.

***

Rozmawiałam sobie ostatnio z Nagini(blog) właśnie o miłosnych wątkach, no i coś tu zaczynam wprowadzać. Nie wiem co to będzie. Nie oczekujcie tylko szybkiego buzi, buzi i po sprawie ^.^ Nie nie, to tak na pewno nie będzie wyglądało. No i druga sprawa: buzi buzi, szybko się nie pojawi, o ile w ogóle. Oczekuje wielu zwrotów akcji, zobaczymy jak to wyjdzie. 

To jest chyba najdłuższy rozdział jaki dodaje 0.0 !! 

A no i jeszcze powiem, że z wątku związanego z urodzinami nie jestem za bardzo zadowolona. Pisałam go kiedyś, dawno temu, kiedy jeszcze mój styl pisania, wydawał mi się totalnie beznadziejny, ale dodałam ten wątek, gdyż w pierwszym rozdziale Ron nie chciał powiedzieć Hermionie, gdzie znika, więc to taka forma wyjaśnienia Wam, dlaczego go nie było. 

Rozdział dedykuje Nagini, która kocha bliźniaków tak samo jak ja :3

Dziękuję też tym paru osobom, które zawsze komentują. :) Żeby nie było: nawet jak późno dodaję komentarze, to zawsze o Was pamiętam^.^

Dziękuję też Chan Lee, za zrobienie pięknego szablonu.
Piosenka: H-Blockx- Kiss me
The Doors- Hello, I love you   

*Carus- carus łac. kochany.
**Lectio- z lac. lekcja lub czytanie.