Rozdział dziewiąty.

-Hermiona!- krzyczała zadowolona dziewczynka, wbiegając na łóżko szatynki.

-Lavender, nie piszcz, śpij!- rzekła rozzłoszczona.

-Ale to ja ... Noele - gdy tylko Gryfonka usłyszała to imię wstała jak poparzona. Szybko przetarła oczy i spojrzała na ośmiolatkę. Patrzyła na nią uporczywie, jakby nie wierzyła własnym oczom.

-Co ty tu robisz?- zapytała zdziwiona - O matko, myślałam, że coś Ci się stało!- powiedziała, po czym przytuliła dziewczynkę.

- Nie jestem przyzwyczajona do czułości, mogłabyś więc mnie puścić?- zapytała zdezorientowana dziewczynka. To smutne - pomyślała Hermiona. Takie małe dziecko, a nie chce się nawet przytulić. Przecież ośmiolatki tylko by się przytulały...

-Przepraszam - powiedziała piętnastolatka.- Jak się tu znalazłaś?

Gdy Noele opowiedziała całą historię, a Hermiona zadała w między czasie około pięćdziesięciu pytań o wszystko i o nic, zeszły razem do pokoju wspólnego. Była niedziela, dziewiąta rano, więc wiele osób z domu lwa jeszcze słodko drzemało.

-Pójdę do kuchni, może skrzaty dadzą nam coś do jedzenia. Poczekasz tu?- zapytała szatynka.-A jak wrócę, to opowiem Ci o W.E.S.Z...- dodała smutnym głosem.

-Oczywiście. Jak możesz to weź mi tosty z dżemem, dobrze?

-Jasne- rzekła i wyszła.

Dziewczynka usiadła przed kominkiem. Na dworze nie było zimno, ani chłodno, ale nie jakoś specjalnie ciepło. Noele lubiła jednak gorąco strzelającego ognia i widok palącego się drewna. Ciepła nigdy nie zaznała, może dlatego siedziała teraz uparcie, choć pot zaczął spływać jej po czole. Nagle usłyszała tupot czyichś stóp. Do pokoju wszedł wysoki rudzielec. Rozsiadł się na kanapie i popatrzył za okno. Zdawał się jej nie zauważyć.

-Cześć...- zaczęła nieśmiało Noele.

-Na brodę Merlina! Przestraszyłaś mnie!- rzekł zszokowany.- Jestem George.- dodał gdy już się otrząsnął, po czym wstał i podszedł do ośmiolatki.

- A ja Noele- powiedziała, a jej policzki zarumieniły się.

-Nie jesteś przypadkiem za młoda, by być w Hogwarcie? Nie widziałem Cię na ceremonii przydziału- rzekł z uśmiechem na ustach.

-Jestem... Bo... Bo mnie przywiózł Dumbledore, ja... No, bo ja... Ja znaczy...

-Jak nie chcesz to nie mów!- wpadł jej w słowo.- Może w coś zagramy, hm? - zapytał uśmiechnięty.

-Jasne- powiedziała trochę bardziej śmiało dziewczynka, również delikatnie się uśmiechając.

-To ja skoczę po karty i czekoladowe żaby!

Znowu została sama. Przyjemny chłopiec pomyślała. Rzeczywiście, George zrobił na niej bardzo dobre wrażenie, był taki przyjazny. W jednej sekundzie poczuła się przy nim milion razy bezpieczniej niż w domu, czy jakimkolwiek innym miejscu w jakim była. Tak dobrze czuła się tylko u boku Hermiony, czy Dumbledorea. Rudzielec wydał się Noele bardzo szlachetny, a zarazem szalony. Ale miał dobre oczy które są najważniejsze. One nigdy nie kłamią - pomyślała - nie umieją.

-Mam!- krzyknął wbiegając do pokoju.- W co gramy? Ach, zapomniałbym, masz - powiedział, po czym podał dziewczynce chyba wszystkie czekoladowe żaby jakie posiadał.- Jedz, każdy kocha czekoladę!

Noele niepewnie sięgnęła po słodycz. Rzeczywiście bardzo lubiła takie przysmaki, choć jadła je ze dwa razy w życiu, co jeszcze bardziej wzmagało apetyt.

-Czemu tak się skradasz? Daję Ci je, możesz jeść- rzekł George zachęcając ją uśmiechem.

Po 20 minutach grania w karty i objadania się, ośmiolatka czuła się już wyśmienicie w towarzystwie rudzielca. Śmiała się szczerze, ukazując rząd równiutkich białych ząbków. Chyba pierwszy raz w życiu, tak długo miała dobry humor. Nie chyba. Tak. To był pierwszy raz.

-Doszła niedoszła żona*- powiedziała do obrazu Hermiona, a drzwi uchyliły się.

-Mam jedzenie! - krzyknęła szatynka wciąż patrząc na kubek trzymany w prawej ręce i stąpając bezpiecznie po ziemi, by nie wylać herbaty.

-Daj, pomogę Ci- powiedział George łapiąc rękę dziewczyny, która podskoczyła jak poparzona.

-No i co narobiłeś! Wylałam teraz przez Ciebie!- żachnęła się.

-Nie moja wina, że szłaś tak wolno, a moja kultura nakazywała mi, abym Ci pomógł. W takim tempie, to się nie dziwię, że dopiero doszłaś do Pokoju Wspólnego- zaśmiał się rudzielec, po czym zawtórowała mu dziewczynka.

-Ha ha ha - powiedział Hermiona.- Trudno Noele, nie masz picia.

-Obejdę się jakoś...- rzekła ośmiolatka, dalej podśmiewując się z koleżanki. Gdy już plama została wytarta, a tosty zjedzone, do pokoju zeszło więcej Gryfonów.

Harry, Ron, Ginny oraz Fred zapoznali się z Noele i tak, w przyjaznym nastroju minął tydzień.

Dziewczynka mieszkała u Hagrida, pomagała mu zajmować się magicznymi zwierzętami, które tak bardzo lubiła, a w między czasie spotykała się z mieszkańcami trzech domów. Gryffindoru, Hufflepuffu, oraz Ravenclawu. W domu lwa miała najwięcej przyjaciół i byli oni zdecydowanie najbliżsi, jednakże w dwóch pozostałych również znalazła sobie dobre koleżanki, oraz kolegów, min. Hannę Abbot, Lunę Lovegood, Cho Chang, Susan Bones i Erniego MacMilana.

Pogoda na dworze powoli zmieniała się, pokazując, że nadchodzi zima. Był piątek, a Noele siedziała z Carusem i karmiła go. Od zawsze bardzo lubiła magiczne stworzenia, więc mieszkanie z Hagridem sprawiało jej wielką frajdę. Gajowy indywidualnie uczył ją o sklątkach tylnowybuchowych, testralach, feniksach, hipogryfach, gryfach itd. przekazując jej dosłownie wszystko co wiedział.

Gdy dziewczynka skończyła, poszła w stronę zamku. Hermiona, Harry i Ron mieli teraz eliksiry. Noele często po tej lekcji przychodziła, by poprawić im humory, które najczęściej były bardzo złe, po spotkaniu ze Snapem. Tym razem oczywiście, nic się nie zmieniło. 

-Nie, ja naprawdę nie wytrzymam z nim!- warknął Ron.

-Ty drogi kolego, nie masz z nim oklumencji, na której on maltretuje Cię swobodnie, twierdząc, że uczy Cię tego dla Twojego dobra. Nie wiem już, czy chce mi pomóc, czy jest to dla niego opcja, żeby się na mnie wyżyć- powiedział zrezygnowany Harry.

Noele szła zagryzając dolną wargę. Patrzyła na nich z dołu swoim błagalnym spojrzeniem. To zawsze na nich działało. Nie chcieli się kłócić, przy małej słodkiej dziewczynce, więc zła energia ulatywała z nich, jak powietrze z pękniętego balona. 

Była to ostatnia lekcja, więc poszli do pokoju wspólnego, gdzie wzięli się za odrabianie prac domowych. Wesoła ośmiolatka jak zwykle towarzyszyła im w tej katorżniczej czynności, co chwila rozbawiając ich żartem, czy chociażby spojrzeniem. W momentach, w których potrzebowali skupienia, dziewczynka patrzyła się w ogień, który tak bardzo lubiła. 

Gdy Harry, Ron i Hermiona skończyli wypracowanie dla Snape, oraz McGonagall do pokoju weszli bliźniacy. 

-Oj, jak smutno... Widzę, że się odrabia lekcje- powiedział George, skupiając na sobie uwagę ośmiolatki, która sekundę późnej wisiała na jego szyi.- Witaj Noele- zaśmiał się.-Może przywitasz się też z Fredem, hm?

-Oczywiście, a jak myślałeś?- zaśpiewała, po czym przeskoczyła na drugiego bliźniaka, który również wyszczerzył zęby.- Co porobimy?!

-Może hm... Zagramy w coś?

-Ja wiem, co możemy zrobić! Dajcie mi wasze smakołyki! Chcę być testerem, jak te starsze dzieci!- krzyknęła uradowana dziewczynka.

-Chyba za bardzo Cię lubimy- mrugnął do niej George. 

Po chwili wszyscy usiedli przy kominku. A to rozmawiali, a to grali w karty, potem opowiadali sobie śmieszne historie, potem znów robili coś innego... Nikomu się jakoś specjalnie nie nudziło. Przez ten ostatni tydzień, nawet Umbridge trudno było popsuć im humor. Najprawdopodobniej to Noele tak na nich działała. Nawet gdy mieli zły dzień, ona przychodziła, uśmiechała się, pokazała swoje proste ząbki, a gniew mijał. 

Bliźniacy nieszczególnie uwielbiali dzieci. Oczywiste jest, że każdy był kiedyś mały, ale po co robić z tego wielką aferę. ''Taki słodki, taki wspaniały'', ja tam uważam, że dziecko jak dziecko powtarzali. Może dlatego nie mieli skrupułów, by dawać jedenastolatkom swoje wyroby. Co do Noele, mieli jednak zupełnie inne nastawienie. Traktowali ją jak... młodszą siostrę, ale taką, którą lubią. O którą się w pewien sposób troszczą, nie robiąc z niej testera i brutalnie nie odpychając gdy się przytula. 

Może dlatego, ze ośmiolatka nie było upierdliwym dzieckiem. Nie płakała, nie odzywała się, gdy nie było to potrzebne, nie tuliła się za bardzo. Była wręcz idealna. Jakby umiała wyczuć czyjś nastrój i zachowywać się tak by niczego nie popsuć, lecz poprawić. Jakby miała przed sobą listę czynów, których przed daną osobą nie powinna robić. Może dlatego zjednała sobie prawie wszystkie domy.

Po skończonym dniu, bliźniacy, wraz z Hermioną zdecydowali się odprowadzić ośmiolatkę. 

-Witaj Hagridzie, przyprowadziliśmy młodą- powiedziała piętnastolatka.

-Już miałem po nią iść. Dziękuję Wam. Może zajrzycie na herbatkę?- zagaił gajowy(ale ze mnie żartowniś: zagaił gajowy, haha xd).

-Nie, jest już ciemno, ale wpadniemy jutro, jeżeli nie masz nic przeciwko- uśmiechnął się George.

-Jasne, że nie mam!- wręcz krzyknął Rubeus.

-To pa- szepnęła Noele.

-Do zobaczenia- pożegnali się Gryfoni. 

Znowu zaczęło się robić chłodno. Był już koniec września, a jesień przyprawiała co drugą osobę o katar. Do tego każdego ranka, można było zauważyć lekki szron, pokrywający pola wokół Hogwartu.

-Zima przyjdzie chyba szybko w tym roku- powiedziała Hermiona trzęsąc się z zimna.

-Mogłabyś już się nauczyć brać cieplejszą bluzę moja droga.- rzekł George, czując jak ramie przyjaciółki drży.-Nie mam sumienia, tak na ciebie patrzeć, trzymaj- wręczył swoją bluzę Gryfonce. Tę samą bluzę, którą podarował jej tydzień temu. Dziewczyna wyglądała w niej wręcz komicznie.-Freddie, jest mi zimno.

-No i co ja mam Ci poradzić?- odpowiedział bliźniak.

-Daj mi swoją bluzę- rzekł rudzielec, jakby to było oczywiste.

-Hahahahaha, nie.

-Chodź ty ciapo. Zastosujemy taktykę pingwinów.- powiedziała Hermiona a kąciki jej ust, delikatnie podniosły się do góry, po czym wzięła Georga pod ramię.

-Kogo nazywasz ciapą, przepraszam? Doigrasz się dziewczyno, doigrasz!- zaśmiał się chłopak.

-Witaj Noele. Tak, wiem. Żyje Ci się świetnie. Ale pamiętaj... Mamusia i tatuś Cię kochają i w końcu odnajdą.- rzekła kobieta, mająca około czterdziestu lat.- Moja kochana córeczko, naciesz się życiem, póki trwa.

Ośmiolatka obudziła się siadając szybko na łóżku.  Oddychała nierównomiernie, zdecydowanie za szybko. Wiedziała już, że sielanka niedługo zostanie przerwana. To chyba  najlepsza opcja, cieszyć się, póki życie jeszcze trwa. pomyślała, lecz po chwili jej umysłem zawładnął nieład. Ja nie chcę! Czemu mnie nie zostawisz, czemu? Przecież... Ja Ci nie wchodzę w drogę... Zostaw mnie. Zostaw mnie. Czemu ja Cię obchodzę, czemu chcesz mnie maltretować, czemu chcesz mnie zabić, czemu mnie nie zostawisz, czemu mi to robisz?! myślała Noele popadając w coraz większą histerię.

Zła spłynęła jej po policzku. 

Czemu ja...

***

Więc skończyłam następny rozdział. Jestem wniebowzięta, bo rozdział(tak jak poprzedni) ma 4 strony w Wordzie! Ja przecież nigdy nie pisałam tak długich rozdziałów. Ten sen Noele, ma wprowadzić chaos, bo jest zbyt wesoło w moim opowiadaniu, a co za dużo to nie zdrowo. Poza tym, nigdy nie jest do końca dobrze!

Niedawno wróciłam z WOŚP'u. Śmiesznie było ^.^. Nie zbierałam kasy, tylko siedziałam sobie w sztabie, w cieplutkim sztabiku c: Ale nie ważne. W każdym razie, nie będzie mnie teraz 4 dni, gdyż jadę na zimowisko harcerskie. Nie będę więc czytać waszych rozdziałów :c 

Tekst poprawiła mi Roonie. Jeżeli również szukacie kogoś, kto poprawi wasze błędy, piszcie właśnie do Rooney. Oto jej e-mail:  ronnie_welt@onet.pl  .

Dziękuję bardzo tym, którzy komentują. To naprawdę zachęca do dalszej pracy. Bo po co pisać, gdy nikogo to nie obchodzi? Miło mi się robi czytając Wasze komentarze, nawet negatywne.

No i specjalne podziękowania powinnam złożyć, tym paru osobom, które są ze mną od początku, oraz tym, które mnie nie opuszczają. Zawsze oceniają i szczerze mówią co myślą! Jeżeli to czytasz, a jesteś jedną z tych osób, to na pewno wiesz, że nią jesteś ^.^ Nie będę Was teraz wymieniać, ale ta grupa jest bardzo mała. Z 3, 4 osoby? No i znowu: dziękuję!

*Doszła niedoszła żona- hasło specjalnie wymyślone dla Magdy/Nagini.